در فاصله مرخصي هاي چند روزه شهرستاني، مرخصي ساعتي و نهايتا 24 ساعته شهري وجود داشت تا با رفت و آمد به نزديکترين شهر سر راه منطقه، رزمندگان بتوانند کمبودها و کاستي هاي منطقه را با مراجعه کردن به آن تا حدودي برطرف کنند، معمولا از هر دسته دو نفر که نوبت شهرداريشان نبود به مرخصي شهري مي رفتند، فاصله اردوگاه و محل استقرار را با وسايل نقليه نظامي که از قرارگاه عازم شهر بودند طي مي کردند، و عموما افراد با دوستان قديمي خود که با آنها عقد اخوت بسته بودند به شهر مي رفتند، قبل از رفتن به چادرها سر مي زدند تا اگر برادران کاري در شهر داشتند، انجام بدهند، که عمدتا درخواست تماس با خانواده بود، غير از گشت و گذار در شهر و استحمام و آب و هوا عوض کردن عمده وقت بچه ها به خريد اقلامي مي گذشت که جزو لوازم ضروري زندگي در جبهه و جنگ بود، از ناخنگير و قيچي اصلاح گرفته تا کفش و ساک و لباس و لوازم التحرير که بنا بر هر دليل تدارکات جوابگوي نياز به آنها نبود.