حسین در عاشورای سال 1335 در خانه ای نسبتا متوسط در شهرستان اردکان به دنیا آمد. پدرش اهل روستای احمدآباد در نزدیکی اردکان است و مدتی در شهرستان یزد مشغول تحصیل علوم دینی بوده است. حسین در سن شش سالگی مادرش را که مبتلا به سرطان بود از دست داد.

در مهرماه سال 1354 وارد دانشگاه اصفهان شد و در رشته تاریخ مشغول به تحصیل شد. همراه با انقلاب و تظاهرات مردم، او نیز در دانشگاه و بیرون دانشگاه در تظاهرات و پخش اعلامیه های امام شرکت فعالی داشت و در یکی از این تظاهرات های خیابانی دستگیر شد و چهار ماه در زندان فلاورجان اصفهان به حبس محکوم شد. بعد از انقلاب در شهرستان شهر بابک، یکی از شهرهای استان کرمان به استخدام آموزش و پرورش درآمد و تاریخ تدریس می کرد. قبل از جنگ مدتی به پاوه رفت.

از او می پرسیدم عاقبت پیروزی با کیست؟ می گفت ما چه بکشیم و چه کشته شویم پیروزیم. مگر ما راه سرورمان امام حسین(ع) را ادامه نمی دهیم؟ مگر یاران امام همه به شهادت نرسیدند، آیا آنها شکست خوردند؟ مگر طفل شیرخواره امام را ناجوانمردانه نکشتند، اما آیا امام حسین(ع) هرگز شکست خورد؟

به خواهرش گفت: خواهرم از شهادت من باکی نداشته باش که شهید قلب تاریخ است. اسلام با خون من و کسانی که راه شهادت را انتخاب کنند، آبیاری می شود. همیشه می گفت: دو چیز را سرلوحه اعمال و رفتار خود بدانید؛ اسلام و رهبری امام را.

آخرین سفر حسین نمودار آخرین لحظه های حیاتش بود، همه اش از شهادت و آخرت صحبت می کرد. می گفت دنیا چیزی نیست که بتوان به آن دل بست. خواهرش به او گفت: کی برمی گردی می خواهم دامادت کنم. در جواب گفت: این دفعه دیگر باید بروم ولی حرف کسی را بر زبان نیاور، چرا که معلوم نیست زنده برگردم. شاید شهید شدم، اگر زنده ماندم و بازگشتم از دامادی من حرف بزن، می خواهم زنی را انتخاب کنم که همفکر من باشد، با من به پاوه بیاید، اگر داماد شدم پدر پیرم را نیز با خود خواهم برد، چرا که او دیگر تاب تحمل دوری مرا ندارد و من نیز بر آن هستم تا جنگ هست و تا پیروزی حق کامل نشده در پاوه بمانم.

هر بار که به اردکان می رفت به بچه های خواهرش تعلیم جنگ می داد. او می گفت: من در کردستان کشته خواهم شد و از تو می خواهم فرزندان تو انتقام خون مرا بگیرند.

حسین در روز جمعه اولین روز ماه مبارک رمضان سال 1360 در کربلای پاوه و در رویارویی با مزدوران بعث عراق جام شهادت نوشید.