اسمش عبدالمطلب بود،کرو لال بود.پسر عموش غلام رضا هم شهید شده بود.یه روز عبدالمطلب اومد بغل دست قبر غلامرضا نشست،بغل دست قبر این شهید با انگشت چارچوب قبر کشید،روش نوشت :شهید عبدالمطلب اکبری،بعد اشاره کرد نگاه کنید!ما هم گفتیم چی میگی بابا!!!؟محلش نذاشتیم.طفلک سرش رو پایین انداخت رفت.رفت جبهه،ده روز بعد پیکرش رو آوردند دقیقا همون جایی که با انگشت کشیده بود خاکش کردند.توی وصیت نامه اش نوشته بود:یک عمر هر چی جدی گفتم به شوخی گرفتند....اما مردم!حالا که مارفتیم بدونید،هر روز با آقام حرف میزدم و آقا بهم گفت:تو شهید میشی.جای قبرم رو هم بهم نشون داد،این رو هم گفتم اما باور نکردید!

آن را که باز می‌کنم داخلش یک کاغذ با مضمون تبریک شهادت است و یک یادداشت ضمیمه‌اش که نوشته:

«کل یوم عاشورا و کل ارض کربلا... امروز پنجمین روز است که محاصره‌ایم... آتش سنگین است... تشنگی امانمان را بریده... شهدا آن طرف، گوشه کانال آرام خوابیده‌اند... چند نفر از بچه‌ها زخمی هستند. اما حسرت یک آخ را روی دلمان گذاشته‌اند... آب قمقمه‌ها را که جیره‌بندی کرده بودیم، دیروز تمام شد... فدای لب تشنه‌ات پسر فاطمه(سلام‌الله علیها)... شلمچه، لشگر 23 انصار الحسین، گردان 2 تخریب، بسیجی حمید ابراهیم فر»