گاهی دلم می خواهد از خوبی شهدا و بدی های خودم بترکد. هرچه تلاش می کنم مثل کسی که در مرداب بدی های خود گرفتار است ، دست دراز کنم و دست خود را به شاخه های وجود شهدا بند کنم تا از این مرداب نجات یابم انگار نمی شود.

وقتی از حالات روحی شهدا می نویسید ، منی که ادعای عشق به آنها را دارم تنها خجالت می کشم …خجالت و خجالت . شاید از وقتی خودم را شناختم و شهدا را شناختم ، تمام سعیم را کرده ام که شبیه آنها باشم اما … شاید تلاشم کم بوده . حتما” کم بوده !

حتما” نتوانسته ام مثل آنها از خودم رد شوم.

حتما” نتوانسته ام مثل آنها خدا را ببینم.

حتما” نتوانسته ام معنای زندگی را مثل آنها درک کنم .

چرا زندگی هایمان با شهدا انقدر متفاوت است ؟ چرا رنگ و وبوی آنها را ندارد ؟

گفته اند شهید همت برای این که نفس خود را تربیت کند ، کف دستشویی را همیشه می شسته .

شهید چمران با اعضا و جوارحش قرار می گذاشته که او را در راه الهی اش یاری دهند و خسته نشوند .

شهید بابایی به کم ترین ها در زندگیش قانع بوده .

شهدا مهربان بودند ، خاضع بودند ، مقرب بودند ، ادراک بالا داشتند ، به خدا خیلی نزدیک تر از ما بودند . زندگیشان زیبا بود. زیبایی نه از جنس نگاه ما . امکانات و رفاه کامل و آخرین مد روز هر چیز . آنها طور دیگری زندگیشان زیبا بود . آنها طور دیگری خوشبخت بودند . در سختی و خون و خاک و درد و خمپاره و فشار و … ولی زیبا زندگی می کردند .

باید در خودم جستجو کنم که چرا با این همه رفاه بیشتر از زندگی شهدا ، زندگی من به زیبایی آنها نیست !

خدایا ! کمکمان کن زندگی و آخرتمان به شهدا نزدیک شود .

کمک کن در دنیا و آخرت با شهدا باشیم .

کمک کن عاقبتمان ، عاقبت شهدا شود .

کمک کن در این وانفسای زندگی هزار رنگمان ، راه ساده و یکرنگ شهدا را گم نکنیم .

كمك كن كه شهيد بشيم...