زندگی نامه

در خانواده ای که با نام ائمه اطهار منور به نور الهی بود، در سال 1340 در اصفهان فرزندی که نام او را رسول گذاردند، چشم به جهان گشود. از همان کودکی در دامان پرمهر و محبت مادر در مجالس عزا و سوگواری محرم با نام زیبای حسین ابن علی آشنا شد و این نام را به همراه حماسه خونبار و مسئولیت آفرین آن در بین آموزش های تربیتی پدر ستمدیده و زحمتکش خود بهتر فرا گرفت. در نوجوانی وارد دبیرستان نمونه اصفهان شد و توانست همراه با مطالعات مختلف خود بهتر و بیشتر نسبت به مکتب مورد اعتقاد خود آگاهی یابد. در سال های پیش از انقلاب اسلامی درصدد تبلیغ رسالت علمی که آموخته بود برآمد و از همان سال های 55 و 56 سرکلاس با ایراد صحبت ها و بحث های مختلف و خواندن مقالات گوناگون ضمن تبلیغ اسلام و شناخت رهبری انقلاب امام خمینی به دانش آموزان در جریان افشای جنایات و خیانت های رژیم پهلوی قرار گرفت و از همان زمان به برنامه ریزی جهت تظاهرات و حرکت های دانش آموزان در سطح اصفهان با نوشتن اعلامیه های افشاگرانه همت گماشت. از همان سال 56 با عضویت در یک تشکیلات زیرزمینی و چریکی ضمن کسب آگاهی بیشتر به ساختن مواد منفجره و حمل و رد و بدل اسلحه جهت سرنگونی طاغوت فعالیت نمود. در حین جریانات و تظاهرات انقلاب دستگیر شد ولی با زیرکی توانست خود را از دست آنان رهایی دهد. در این میان او با روحی به بزرگی ابدیت و به بلندای تاریخ و با چهره ای متواضع و دور از هر گونه ریا همیشه در صحنه انقلاب و در صف اول آن قرار داشت و از همان ابتدا با شناخت عاشقانه امام خمینی، این پیکره تقوا و جهاد و علم همیشه و در همه لحظه ایثارگرانه در خط او قرار گرفت و به تمامی توطئه ها و چهره های منافقانه زمان آگاه گردید و با افشاگری های خود پرده از چهره آنان برداشت. بعد از پیروزی انقلاب بلافاصله با عضویت در جهاد سازندگی اصفهان جهت خدمت به رنج دیده گان این مرز و بوم درآمد و به روستاهای اطراف اصفهان رفت.

با توجه به این که در دانشگاه تهران قبول شده بود، حاضر نبود که خدمت صادقانه برای این روستائیان زحمتکش را رها کند ولی با خواهش خانواده و دوستان راهی دانشگاه تهران شد و با عضویت در انجمن اسلامی دانشکده خدمات به مقابله با حرکت های تبلیغی و موزیانه گروه های مختلف ضدانقلاب همت گماشت. در این حین در جهت ایجاد یک نظام آموزشی صحیح و اسلامی در دانشگاه ها با شرکت و فعالیت در جهت ایجاد انقلاب فرهنگی در سطح دانشگاه ها به فعالیت پرداخت و به محض تعطیلات دانشگاه به مناسبت انقلاب فرهنگی باز جهت خدمت به محرومان جامعه اسلامی با ورود به سپاه ملایر و هیئت های هفت نفره به تقسیم اراضی موات و غیر موات ظالمان مستکبر در روستاهای ملایر استان همدان پرداخت. بعد از چندین ماه که در این سنگر دین خود را به انقلاب عطا می نمود به عشق ورود به لباس مقدس سربازی امام زمان و خدمت در ارگانی که سرلوحه ورود به آن عشق به شهادت بود، به عضویت سپاه پاسداران انقلاب اسلامی اصفهان درآمد. بعد از طی دوره آموزش با توجه به مخالفت مسئولین سپاه باز به عشق خدمت به ستمدیدگان این مرز و بوم و مبارزه مستقیم با ملحدان و گروه هایی که تصمیم گرفته بودند به خیال خود نور خدا را در این سرزمین خاموش کنند، به کردستان رفت و در عملیات های مخالفت کردستان و سرکوبی گروه های ضد انقلاب جانبازی نمود. بعد از مدتها دوباره به اصفهان آمد و در واحد پرسنلی سپاه به خدمت خود ادامه داد و به هنگام هر عملیات که سپاهیان کفرستیز اسلام در جبهه ها انجام می دادند خود را به جبهه های حق علیه باطل می رساند. با ورود مستقیم در خط مقدم جبهه ها، وجدان ناآرام خود را آرام می کرد و جواب گوی فریاد "هل من ناصر" حسین زمانه خود بود. در مدت خدمت در سپاه به مسئولیت تعاون سپاه اصفهان و سپاه منطقه 2 منصوب گردید گرچه همیشه برای نپذیرفتن مسئولیت دلائلی می آورد و از قبول آن شانه خالی می کرد، ولی مسئولین امر دلائل و توجیهات او را قبول نمی کردند.

در سال 61 زندگی خود را با ازدواجی علی وار و خالی از آداب و رسومات اضافه حرکتی نو بخشید، تا این که در سال 62 جهت ادامه‌ی تحصیلات خود، با انتقال دانشگاه خود به دانشگاه اصفهان وارد شد. در این میان شب و روز جهت ارتقاء درجه علمی و تعهد دانشجو و دانشگاهی، کار و کوشش و مطالعه می کرد و باز هم به مجرد شروع عملیاتی(برای نمونه عملیات خیبر و بدر) از طرف سپاهیان اسلام به عنوان رزمنده سنگر علم و تحصیل، دانشگاه را رها نموده و به سنگر جهاد و تهذیب جبهه روانه می شد. این نشان دهنده اوج تعهد و درک مسئولیت او بود. تا این که در عملیات بدر در روز یکشنبه 26/12/63 شربت گوارای شهادت را نوشید.