تعداد محدودي كمپرسي در يك كيلومتري پل خيبر در حال احداث جاده اي به طول 14 كيلومتر

در دل هور بودند كه بعدها به «جادة سيدالشهدا(عليه السلام)» معروف شد. اين جاده

به طرف جزيرة شمالي كشيده مي شد و براي ساخت آن از خاك همان منطقه كه چسبندگي

و استحكام خوبي داشت، استفاده مي شد. وقتي جاده به عمق 2 كيلومتري در داخل هور رفت،

براي ادامة نهايي كار آن، جلسه اي با حضور فرماندة سپاه، نيروي زميني ارتش و كارشناس

مهندسي تشكيل شد.مهندسان مزبور، ادامة احداث جاده با خاك رسي منطقه را عملي

نمي دانستند و استفاده از سنگ، بتون يا بلوك هاي بتوني (باكس بتوني 2×2) را پيشنهاد مي کردند.

شهيد «رضوي» كه از طرح حاج ابوالفضل(2) دفاع مي كرد، در جواب گفت: «اين طرح ها

قابل اجرا نيست؛ چون آوردن قطعات بتوني ساختمان هاي تخريب شده از پادگان حميد و يا

جاي ديگر، پاسخ گوي مسير طولاني و عمق متوسط (3 متري) آب هور در اين منطقه نيست و بلوك هاي

بتوني پيشنهادي نيز به دليل سنگيني و هزينة سرسام آور و مشكلات حمل آنها به منطقه نيز ميسر نيست.»

حاج ابوالفضل نيز در دفاع از طرح خود، مشخصات خاك رس منطقه و ميزان چسبندگي آن و كاربرد

آن در ساخت دژهاي جزيرة مجنون را يادآور شد و با توضيحات خود، فرماندة سپاه را به ادامة كار

متقاعد کرد. در نتيجه، كار ادامه يافت و امكانات بيشتري در اختيار سازندگان جاده قرار گرفت.

كمپرسي ها براي حمل خاك به دو دسته تقسيم شدند؛ دستة اول خاك را از معدن مي آوردند

و در 3 كيلومتري هور خاك را دپو مي كردند و دستة دوم كه از كمپرسي ها با حجم بزرگتر

تشكيل شده بود، خاك را براي ساخت جادة سيدالشهدا(عليه السلام) تا دل هور حمل مي كردند.

روز سوم كار بود كه عراقي ها ساخت جادة سيدالشهدا را جدي گرفته و از جانب آن احساس

خطر كردند. لذا هواپيماهاي عراقي پل خيبري را رها كرده و موشك هايشان را به سوي كمپرسي هايي

كه در جاده تردد مي كردند، شليك کردند. با وجودي كه بعضي از موشك ها، كمپرسي ها و سرنشينانش

را به آتش مي كشيدند، ولي ساير رانندگان با فرياد «الله اكبر» و با روحيه اي عجيب كار را ادامه

مي دادند و به اين صورت، در زير بمباران شديد، جاده به طور باورنكردني مراحل ساختش را طي مي كرد.

از كارهاي جالب در طول ساخت اين جاده كه خود ابتكاري ديگر بود، فانوس گذاري طول مسير

جادة سيدالشهدا(عليه السلام) بود. حدود 1000 عدد فانوس در دو طرف جاده با فاصلة

مناسب از هم قرار داده شده بود. چند جوان بسيجي مسوول اين فانوس ها بودند و در غروب آفتاب

آنها را كار مي گذاشتند و با روشنايي صبح، آنها را جمع مي كردند تا براي شب بعد آنها را از نفت

پر كرده و آمادة كار كنند. اين فانوس ها براي اين بود كه كاميون در تاريكي شب از مسير

منحرف نشوند و به داخل هور نيفتند. دور فانوس ها نيز با خاك طوري پوشيده شده بود كه از طرف

عراقي ها ديده نمي شد. براي اين كه فشار آب هور و حركت آن به جاده صدمه اي وارد نسازد،

يك گروه ويژة مهندسي، يك سري لوله هاي 50 اينچي را در كنار هم به فاصلة هر 500 متر از هم در دل

جاده به كار برده بود تا آب هور در دو طرف جاده جريان داشته باشد.ارتفاع جاده 5/1 متر

از سطح آب بالاتر قرار گرفته بود و به فاصلة هر يك كيلومتر، پاركينگي احداث شده بود و در بعضي

از پاركينگ ها، پدافند هوايي نيز براي حفاظت از جاده مستقر شده بود.كار ساخت جاده تقريبا

پايان يافته بود. 71 روز پيش كه كار ساخت جاده شروع شده بود، زمان زيادتري براي پايان كار پيش بيني

مي شد؛ اما گويا آن تابلويي كه روز اول شروع جاده با عنوان جادة سيدالشهدا(عليه السلام)

در ابتداي مسير كاشته شده بود، كار خود را كرده بود و گويا امام حسين(عليه السلام) نيز

عنايتي كرده بود تا جاده اي كه با نام مباركش ساخته مي شد، در روز تولدش افتتاح شود.

فردا روز هفتاد و دوم است؛ روزي كه قرار است چند متر باقيماندة جاده از دو طرف به هم وصل شود.

عدد 72 و روز تولد امام حسين(ع)، آيا رمزي از اين واضح تر و پرمعناتر در تأييد جبهة حق سراغ داريد؟

امروز هفتاد و دومين روزي است كه كار ساخت جاده آغاز شده است.

از دو طرف جاده، دو رانندة بلدوزر آخرين مترهاي باقي مانده جاده را با اشتياق به هم وصل

مي كنند و جمع كثيري از رزمندگان شاهد كار آنها هستند.با وصل شدن بيل هاي

دو بلدوزر به هم، راننده هاي آن از خوشحالي به سوي هم پر گشوده و با در آغوش گرفتن يكديگر

افتتاح جاده را به سايرين اعلام مي كنند و سرانجام 72 روز تلاش جهادگران، با تقديم خيل

شهداي مهندسي رزمي در روز تولد امام حسين(عليه السلام) به ثمر مي نشيند.