براي مرخصي آمده بود و در اتاق ديگري مشغول مطالعه بود از همان اتاق گفت :

«مادر دکمه جيب شلوارم کنده شده مي شود آن را بدوزي؟!»

 تعجب کردم او معمولا خودش کارهايش را انجام مي داد.در دلم گفتم حتما مي خواهد خودش را برايم لوس کند....

 با محبتي که هر مادري به فرزندش دارد شلوارش را به دست گرفتم و نخ را به سمتي از سوراخ سوزن عبور دادم دکمه اول را دوختم نگاهي به شلوار  انداختم و جاي خالي يک دکمه ديگر به چشمم خورد گفتم:

«حسين جان يک دکمه ديگر هم از شلوارت افتاده دکمه همرنگ نداريم رنگ ديگري بدوزم» گفت:«باشد» در حال دوختن دکمه ديگر بودم که فکري عجيب از ذهنم گذشت انگار که در ذهنم کسي گفت اگر حسين شهيد بشود اين دکمه علامت خوبي براي شناسايي جنازه او خواهد بود.

 پشتم لرزيد و عرق سرد بر بدنم نشست.....

 چند روز بعد او راهي شد و گفت که سه ماه بعد براي مرخصي بازمي گردد.

سه ماه پر اضطراب گذشت در آخرين روزها تلفن زنگ زد حسين بود، به او گفتم :

«مادرجان کي برمي گردي؟

 اين بار مي خواهم برايت زن بگيرم، و او با لبخندي شيرين از آنطرف گوشي گفت:

«مادرجان من از اهواز زن گرفته ام با هم برمي گرديم» با هم خنديديم، چند روز گذشت يکروز ناگهان بغضي عجيب در گلويم پيچيد و بي اختيار اشک از چشمانم سرازير شد بعدا فهميدم که حسينم در همان لحظات پرواز کرد و آسماني شد گفتم بايد جنازه اش را ببينم، نشانه اش را جاي ترکش بر بدنش را، اما نگذاشتند شنيدم که دعا کرده اگر شهيد شد آنقدر متلاشي شود که نتوانند جنازه را به من نشان بدهند همينطور هم شد و دلم گواهي داد که پيکر قطعه قطعه او را به همان نشانه که برايش دوخته بودم شناسايي کرده اند.

مادر شهید حسین عیدی