بسم الله الرحمن الرحیم

شهید جمال الدین بیگی در سال 1342در روستای ورسفلی از توابع محلات دیده به جهان گشود و پا به عرصه دنیایی گذاشت که ظلم و جور و فساد همه ایران را فرا گرفته بود. سالی بدنیا امد که ملت ایران برای قیام نهایی آماده می شد و می رفت تا کاخ ستمگران را ویران کند.

تولد او مصادف بود با 15 خرداد سال چهل 42.روزی که هزاران نفر بدست عمال رژیم در شهر های ایران به شهادت رسیدند و روزیکه امام امت را تبعید کردند؛ یعنی سال خون و سال هجرت. سالی به دنیا آمد که خون بهترین جوانان ایران بدست چکمه پوشان رژیم و آسفالت خیابانها ریخته می شد .....

او کسی بودکه در کودکی معنای شهادت را درک کرده بود وبرای شهید شدن در راه خدا آماده بود.

در سن چهار سالگی به بیماری سخت مالاریا مبتلا شد و چندین بار تا دم مرگ پیش رفت. ولی شاید تقدیر الهی بود که او بماند و در راه اسلام شهید شود. بالاخره خانواده ایشان به خاطر او به شهرستان محلات رفتند و در انجا ساکن شدند و سه سال او را تحت درمان قرار دادند و بعد از ان به روستای خویش باز گشتند.

در سن 7 سالگی به دبستان رفت ولی به اثر ضعف بیماری نتوانست آن سال را ادامه تحصیل دهد؛ مجدداً سال بعد به دبستان رفت و 5 ساله دوران ابتدایی را در دبستان ابن سینا ورسفلی تحصیل کرد.

از همان هنگام کودکی به نماز و روزه علاقه و شور فراوان داشت. زمانی که در سال پنجم تحصیل می کرد قرآن را به خوبی می خواند و علاقه زیادی به تفسیر قرآن داشت. از هر فرصتی که پیش می آمد برای یادگیری قرآن استفاده می کرد.

در سال 56 که موج انقلاب گسترش یافت؛ او اولین کسی بود که در دبستان عکس شاه را از دیوار کلاس پائین اورد و آن را خرد کردومورد اعتراض شدید معلمین قرار گرفت و از مدرسه اخراج شد. و پس از چند روز بر اثر وساطت مادرش به مدرسه باز گشت. در مدرسه با بچه ها راهپیمایی هایی تشکیل می داد و عکس شاه را از کلاسهای دیگر دبستان در هنگام شب پائین می آورد و فرار می کرد. بر اثر همین کار کتک مفصلی از آموزگار خود خورد و دوباره از مدرسه اخراج شد. دوباره پس از چند روز به مدرسه بازگشت ولی از آن زمان دیگر شور و شوق همیشگی را نسبت به درس خواندن نداشت.

سال بعد در مدرسه ی راهنمایی ثبت نام کرد ولی بیشتر وقتش را صرف تشکیل راهپیمایی ها، خرید و فروش عکس امام و دیگر مجلات و نشریات انقلابی می کرد. چندین بار پدرش از طرف مدیر مدرسه به مدرسه احضار شد و درباره رفتاراو با پدرش صحبت شد و از پدرش تعهد گرفت که جمال الدین در مدرسه فعالیت نداشته باشد.

درروز دوازدهم بهمنبه خاطر دیدن امام از روستا به سوی تهران حرکت کرد. در راه ماشین انها تصادف خیلی سختی کرده بود به طوری که ایشان چندین متر از ماشین ان طرفتر پرت شده بود ولی به جزء چند زخم سطحی اسیب دیگری ندیده بود.

زمانی که انقلاب پیروز شد او علاقه فراوان به پاسداری داشت ولی بر اثر کمی سن نمی توانست به ارزوی خود برسد.در سال 59 که بسیج در ده تشکیل شد می توان گفت ایشان اولین کسی بود که برای نام نویسی مراجعه کرد.

پس از پایان یافتن دوران بسیج با گروهی از برادران به جبهه اعزام شدند و به تکاب یکی از شهرهای اذربایجان غربی رفتند. در حدود 2 ماه از ماموریت ایشان نگذشته بود که در یکی از روستاهای تکاب پایش می شکند و از انجا او را به بیمارستان زنجان منتقل می کنند؛ سپس با کمک برادران سپاه زنجان او را به ده خود باز می گردانند. زمانی که به ده برگشت از روحیه ی بسیار قوی برخوردار بود و همه ی آرزو و هدف و ارمان او این بود که هر چه زودتر سالم شود و به جبهه باز گردد. ولی متاسفانه چندین بار پای او را شکستند و از ......

شور و علاقه ای که او برای رفتن به جبهه داشت نشان دهنده این بود که هیچ چیز نمی تواند مانع او شود حتی درد پا.  هنوز زخم پا و شکستگی ان خوب نشده بود که با اصرار فراوان از پدر و مادرش اجازه گرفت که به جبهه برود.

از ده (ورسفلی) پیاده به محلات امد و روز دیگر یعنی روز دوازدهم مرداد به جبهه دارخوئین اعزام شد و درست بیست روز بعد از اعزام شدنشهدف گلوله آرپی جی هفت دشمن قرار گرفت و بر اثر ترکش آرپی جی به مقام بلند شهادت دست یافت.

برگرفته از:varshahid.ir